روش‌شناسی‌ رزق حلال

طبق معارف دینی، قرآنی و احادیث معتبر، رزق حلال همان رزق با عزت و شاهانه است که فرد هرگز به دنبالش نمی‌دود و گدایی و التماس نمی‌کند و در جهت کسب رزق خود هیچ نگرانی ندارد؛ زیرا باور دارد که رزق او نزد خدا است و به موقعش به‌دستش می‌رسد و هیچ‌كس قادر به غصب رزق او نیست.

رزق حلال نه تنها موجب عذاب و خستگی و زجر و خودفروشی نیست، بلكه خستگی تن و جان و دل را به در می‌کند و امراض تن و دل را درمان می‌نماید و موجب معرفت و رشد می‌گردد.

هرگاه که آدمی ‌از سگ‌دویی به دنبال رزقش باز ایستد، رزق هم می‌ایستد. و آنگاه که فرد به‌سوی خدایش بازگردد، رزق هم به دنبال صاحبش روان می‌گردد و او را تا خانه می‌رساند و در خانه بر سفره‌اش آشكار می‌شود.

رزق حلال حاصل این اندیشه و باور است که انسان برای کسب رزق آفریده نشده، بلكه برای کسب معرفت و تعالی روح و شناخت و دیدار خدا خلق شده است. و کار کردن برای کسب رزق نیست، بلكه وسیله‌ای برای تزکیه‌ی نفس ومعرفت حق است. کسی که چنین پندارد که «اگر به هر دلیلی نتواند کار کند از رزقش باز می‌ماند» کافر است و رزق او به هر روشی که حاصل آید حرام است. این نشانه‌ی حلال و حرام رزق در عرصه‌ی اندیشه است و نشانه‌ی حلال و حرام رزق در عرصه‌ی عمل هم میزان عزت و سلامت و سربلندی در کار است. رزقی که تن و جان را رنجور کند، حرام است.

از کتاب دایره المعارف عرفانی ج 2 فصل 2صفحه 111اثر استاد علی اکبر خانجانی