نسان فقط در درک و پذیرش تنھائی آنگاه که بسوی آدم می آید ( و نه انزوا از روی عافیت طلبی و مسئولیت گریزی ) می تواند خداوند را در تن و جان و دل خود احساس نماید . با جسارت می گویم که تنھائی ھمان حضور خداست و بلکه خود خداست .
ھمۀ آثارم محصول تجربۀ تنھائی من است . علّت جاذبۀ من در رابطه با دیگران نیز ھمین امر است آدمها جملگی جذب تنھائی من می شوند زیرا ھمه تنھایند و می بینند که می توان تنھا و بی نیاز بود .
نگاه من بر تنھائی آدمها آنھا را بسوی من می کشاند .
و تا زمانیکه بر تنھائی خود قرار دارند با من ھم می توانند بمانند و ھر گاه از تنھائی خود بیزار شدند و گریختند از من ھم جدا می شوند و بسوی دریوزه گی و فساد می روند .
ھمۀ ارزشھای اخلاقی انسان محصول میزان تنھائی انسان و درک و پذیرش این مقام است : صدق ، عصمت ، شجاعت ، کرامت ، معرفت ، تقوا، محبّت و غنای نفس و ھویّت و حریّت و جوانمردی . زیرا گریز از تنھائی ، گریز از خداست .
تنھائی آخرین و عالیترین مقام انسان در عالم وجود است و این ھمان الوھیت خدا در بشر است .
استاد علی اکبر خانجانی
📚 زندگی نامه ماورای طبیعی
فصل 37 ص 80