کسی که عهد و وفا را بندگی می داند .
کسی که توجّه را تجسس می داند .
کسی که رحم را تحقیر می کند .
کسی که انتقاد خصوصی را اهانت می پندارد .
کسی که از خود گذشتگی را مسخره می کند .
کسی که ابراز محبت را سبکسری می خواند .
کسی که اظهار نیاز را بدبختی می داند .
کسی که به جای عذر خواهی ،خود را مسخره می کند .
کسی که ادب و حیا را عقب ماندگی می فهمد .
کسی که خویشتن داری را ریا می نامد .
کسی که علاقه قلبی را در خود سرکوب می کند .
کسی که تجاوز گر را صاحب اقتدار می داند .
کسی که از گفتن و شنیدن « دوستت دارم » وحشت دارد .
کسی که خصم جاودانگی است .
کسی که دشمن خداست .
کسی که صبر و عفو و گذشت را حقارت می داند .
کسی که سادگی و صمیمیت را حماقت می خواند .
کسی که اعتماد را بلاهت می پندارد .
کسی که به واسطه تبهکاریهایش نمی تواند حتّی ذره ای خود را دوست بدارد .
منبع :
فصل دوّم
حکمت جاوید(جملات قصار)
خودشناسی جاوید (مجموعه مقالات)
کتاب دائرةالمعارف عرفانی جلد سوم
تاریخ تألیف:۱۳۸۴_۱۳۸۶ تعداد صفحه: ۲۲۵