آیا براستی بین آبی که می نوشیم و کلمۀ « آب » چه ارتباطی وجود دارد ؟

آیا در تاریخ جدید ایران و اسلام و بلکه جهان کسی را چون دکتر شریعتی می شناسیم که نعرۀ خود ـ شناسی سر داده باشد و جز از باب خود ـ شناسی سخن گفته باشد ؟
آیا کسی را چون دکتر شریعتی می شناسیم که علناً مذهب خود ـ شناسی را بنا نهاده باشد ؟
آیا کسی چون دکتر شریعتی در این قرن درد و داغ خود ـ شناسی داشته است ؟
آیا کسی چون او به این شدّت انگشت بر روی اهمیّت سرنوشت ساز خود ـ شناسی گذاشته است ؟
او از هر دری که سخن گفته است مخاطب را به خود شناسی می کشاند و با خودش روبرو می سازد .

«عشق به حقیقت» ،عشق به چیزی و یا عشق به شناخت چیز یا چیزهائی نیست، عشق به شناخت جهان هم نیست، عشق به شناخت خدا هم نیست بلکه عشق به یافتن چیزی غیر از همه چیزهاست، عشق به یک گمشده است که کمترین تعریف و حسّ و تصوّری هم دربارۀ اش وجود ندارد ،عشق به یک مطلق است، عشق به ماورای کل جهان هستی است

واقعیت‌ بشری‌ نشان‌ می‌دهد كه‌ بقول‌ قرآن‌ كریم‌، هیچ‌ فرد و گروهی‌ بدون داشتن‌ امام‌ و اسوه‌ و پیشوائی‌ زنده‌ قادر به‌ ادامۀ‌ حیات‌ نیست‌ چه‌ امامی‌ بر حق‌باشد و چه‌ ناحق‌ . امروزه‌ مایكل‌ جكسون‌ و بوش‌ و ستارگان‌ سینمائی‌ و ورزشی‌ نیز هر یك‌ به‌ مثابۀ یك‌ امام‌ برای‌ گروههائی‌ ویژه‌ هستند كه‌ آنان‌ را بسوی‌ جهل‌ و جنون‌ هدایت‌ می‌كنند.

ای پروردگار من می بینی که زبانم الکن است و اندیشه ام پریشان است و قلبم بیمار . پس تو خود مرا شفا ده تا بتوانم با تو سخن گویم تا نیازهایم را فهم کنم و بر زبان آورم . تو خود گفته ای که هدایت بندگانت جز از این طریق ممکن نمی آید .

«قبله هر کس آن سمتی است که خداوند به او روی می‌نماید» قرآن ـ

عرفان یعنی شناخت عرف و شرع روزمرگی زندگی و نه آسمان پیمائی و خیالپرستی و فرافکنی واقعیت به اسطوره و افسانه. “کورند و کرند و لالند و بازنمی گردند.” قرآن- به کجا؟ به خودشان، به واقعیت زندگیشان، به اسرار فراموش خانه زندگی زناشوئی و عشقهای مالیخولیائی

آدمی طبعاً میل به خوشی و رفاه و عزّت و پیروزی و سعادت دارد و آن را جستجو می کند پس خوشبختی اش محصول تلاش و اراده خود اوست و نه دیگران .